9 Haziran 2013 Pazar

Yaşam Hakkına Saygı


Hayvanlara uzak bir çocuk olarak büyümedim ben. Genelde evimizde beslediğimiz bir hayvan mutlaka olurdu. Belki de bu yüzden merhamet duygum çok gelişti. Onların büyümeleri ve hastalıklarıyla ilgilendik. Ölümleri dahi insana  pekçok şey katıyor. Sevdiğin birini kaybetmenin acısını küçük hayvanlarında prova ediyosun... 
Sonradan hastalanan ve engelli olan bir kanaryamız vardı. Kanadında ur çıkıyordu ve uçamıyordu. Ur çok büyüyor ve sonra kendiliğinden düşüyordu ama tamamen geçmiyor yeniden çıkıyordu. Babam veterinere de götürmüştü. Veteriner kuşun canını çok yakınca babam bir daha kıyamadı. Evde baktık ona. Kafesini ona göre düzenledik. Yemini suyunu yükseklere koymadık. Adı,Taruş'tu. "Bunun suyuna zehir koyun, öldürün, acı çekmesin." diyen akrabalarımız oldu. Nasıl yapardık bunu... Bu lafları söyleyenleri ailecek kınadık o günlerde. Nasıl yapardık böyle bir şeyi...
Biz kendi beslediğimiz ördeği, tavşanı kesip yiyemeyen bir aileyiz, kuşumuzu nasıl öldürecektik.
Bunları nasıl mı hatırladım. Bu sabah bir belgesel izledim. Eşref Armağan adında bir ressamımız varmış. Gözleri doğuştan görmüyormuş. Elleriyle nesneleri tanıyarak onların resimlerini yaparmış. Elleriyle tanıyıp bunların resmini yapmasına çok büyük hayranlık duydum.  Görmeyenlerin elleriyle tanımaya çalıştıklarını bilirim. Benim ninem(annemin anneannesi) de kördü. Bizim yüzümüzü görebilmek için elleriyle sutratımıza dokunurdu, "Ben böyle görüyorum." derdi. Yeni bir kıyafet aldığımızda annem hemen "Ninenize de gösterin." derdi. Biz de ninemin yanına giderdik. Ninem üstümüze başımıza elleriyle dokunarak bakardı ve gördüğüne sevinirdi.
Eşref Armağan, çocukken bir gün kelebeğin resmini çizmek istemiş. Babası çok narin hayvanlar, dokunursak yaşayamaz diye onun eline kelebeği vermemiş. Sözün bittiği, duyguların devreye girdiği yer burasıdır benim için. Hayvan sevgisi, canlıların yaşama hakkına saygı budur. Engelli, gözleri görmeyen oğluna bile kelebek tutup vermiyor. Oğlumu mutlu edeyim de hayvana ne olursa olsun demiyor. 
Aziz Nesin de Ben de Çocuktum adlı kitabında buna benzer bir örnek verir kendi hayatından: Küçükken annesine sokaktan çiçek toplarmış hep. Annesi bir gün "Oğlum bana çiçek getirmen çok güzel ama sen onları kopardığında onlar ölüyor. Bırak dallarında yaşasınlar." demiş. Aziz Nesin der ki "O gün bu gündür çiçek kopartamam." Böyle yetişen insanlardan kötülük gelir mi!
Babam da balkonda kahvaltı yaparken reçel kasesine düşen arıya serçe parmağıyla su dökerek onun hayatını kurtarmıştı. Arı uçup gitmişti sonra. Ne güzel hikayeler bunlar.
Duygulanıyorum bunları yazarken. Çocuğu oynasın diye yeni doğmuş kedi yavrusunu anasından ayırıp üç yaşındaki çocuğun eline veren de var bunları yapan da... Takdir size kalmış.
İyiyle kötü hep içiçe galiba. Kötü hikayelerin yanında böyle iyi hikayeler de var. Bazen dünyayı kötülüğün bürüdüğünü düşünüyorum. Sonra bu hikayeleri işitmek bana güç veriyor. Hala iyi insanlar var diyorum. İyilerin çoğalması dileğiyle...
Yaşam hakkına saygı çok önemli kanaatimce.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder