Biz Döndük

Biz İstanbul'a döndük. Hem de pazartesi akşamı. Babam Yalova'daki feribota kadar bıraktı, sağolsun. 

Sultan'ı da feribota bindirdik. Evcil hayvanları alıyorlar ama onları koymanızı istedikleri bir yer varmış. Ben de bilmiyordum. Biz yukarı çıktıktan sonra yanımıza bir görevli geldi. Beyefendi çok kibar bir şekilde "Aslında kedinizi alt kata koymanızı istiyoruz fakat şimdi kış olduğu için orası soğuk ve yalnız kalınca çok ağlıyorlar. Geçen gün bir köpeği daha yukarıya çıkardık, çok ağlamıştı." dedi ve ekledi " Hiç olmazsa masanın altına koyabilir misiniz, bazı yolcularımızın alerjisi olabiliyor. Yine başka bir gün, bir yolcumuz kedi tüyünden çok rahatsız oldu ve ambulans çağırmak zorunda kaldık." dedi. Aman Allah'ım bu ne kibarlık. Söylemekten söylemeye ne kadar fark var. Beni hiç kırmadan, itiraz etmeme olanak vermeden dediğini yaptırdı. Biz de Sultan'ımızı masanın altına koyduk. Çok rahattı, hiç ses çıkarmadı. Arabada canımıza okuyor. Kafeste tutamıyoruz. çıkarıyoruz. Neyseki ön tarafa geçmiyor.

Adoşumla da feribotta çok hoş bir yolculuk yaptık. ilk önce oyuncaklarıyla oynadı. Küçük hayvanlarını masaya dizdi. Sonra boyama yaptı. Babasının arabasının tekerleğini çizdi. Evet tahmin ettiğiniz gibi yuvarlak çizdi. Yuvarlağa da "babamın tekerleği" dedi. Çok komik.

Feribotta etrafımızdaki herkese "Babam bizi karşılıycak." dedi. Birisi "Bize gel" dedi. "Hayır, babam bizi karşılıycak, babam beni çok özledi." dedi. 

Babasını görünce de çok sevindi. Yüzünü okşadı.

Kavuşmak ne güzel, özlemek de...

Özlemek de sevmektendir...