Küçük Emrah

İtiraf ediyorum: Küçük Emrah, benim ilk aşkımdı... 

Bunu nasıl yaptın demeyin oldu işte...

Sanırım yedi yaşlarında falandım. Okumayı biliyordum galiba... Babama ilk aldırdığım kaset Küçük Emrah'ındı. Alışımızı hala hatırlarım, O kasetin raftaki duruşunu, onu alışımızı, kasaya parayı ödeyişimizi.... Aman  Allah'ım tam bir aşk hikayesi gibi... Her şey hatırımda... Küçük Emrah'ın kapak fotoğrafındaki kıyafetini bile hatırlıyorum. Lacivert bir gömlek ve gömleğin üstünde de kenarları beyaz çerçeveli mavi bir süyeter vardı... Hey gidi günler... Gizli gizli fotoğraftaki Küçük Emrah'ı dudaklarından öperdim.

Bir de annem anlatır "acıların çocuğuyum" diye bir şarkısı varmış. Ben onu "hacıların çocuyuyuuuumm" diye söylermişim. Ne komik değil mi! Kendime çok gülüyorum bazen. Ama kendime gülebilme özelliğim çok hoşuma gidiyor. Bu insanın kendiyle barışık olduğunu gösterir. Çoğu insan komik yanlarını saklar. Alay edilmekten korkar. Bunlardan bahsetmek erdemdir bence. Hayata karşı duruşunuzu dikleştirir, kendinizi her yönüyle kabul etmek... Ben varım ve bu halimle karşınızdayım mesajini verir. Onun için bir arkadaş toplantısında kendiyle ilgili komik bir anıyı paylaşan benim gözümde daha değerlenir çünkü bu o kişinin kendine güvendiğini gösterir.

Tamam artık sevmiyorum Küçük Emrah'ı, hatta hatırımda kalan en son halindeki saç modeline de gıcık oluyorum ama saklamıyorum: bir zamanlar ben de sevdim. Yedi yaşında olsam da sevdim işte:)