Yavru hayvanlara çok acırım. Küçükken dedemin aldığı civcivlerle beraber kümeste otururdum. Kümes büyüktü, içine tabure koyardım. Bir kutunun içinde duran civcivleri seyreder, kutudan zıplamaya çalışanlarla onları "kutuya geri koymaca oyunu" oynardım kendimce. Onlar da annelerinden ayrı diye çok üzülürdüm. Çalışan bir annenin çocuğu olduğum çok belli galiba. Nedense kardeşim değil de ben daha çok etkilenmişim bu durumdan. Halbuki bize anneannem baktı, annemi hiç aratmadı. Hakkını hiç ödeyemeyiz. Nur içinde yatsınlar.
Yavru hayvan deyince küçükken sinemada izlediğim "Ayı" filmi gelir aklıma. Hatırlar mısınız bilmem... Ben çok etkilenmiştim. Yavru ayı annesini kaybediyordu... Dayanamıyorum böyle hikayelere...
Kızım küçük olduğu için Trt Çocuk kanalını çok izliyoruz. Orada yayınlanan "Keloğlan" çizgi dizisinin bir bölümünde Keloğlan "Bir ayı yavrusuna kıyana ben insan demem..." diye bir şarkı söylüyor. Ben de demem arkadaş, hem de hiç demem...
Benim de küçükken seyrettiğim bir dizi vardı. Pazar günleri olurdu, senin hatırlayacağını pek sanmam ama ayının adı BEN'di:)) Ayı Ben yani.. Ayy yazınca pek komik oldu.
YanıtlaSilBen de hep o evde yaşamak isterdim Ayı ve sahibinin yaşadığı dağ evinde.. Mest olurdum o diziyi seyrederken..
Ayı yavruları koruyalım kollayalım o vakit:))
Bence de koruyalım kollayalım o zaman:)
YanıtlaSilEvet dediğin gibi hatırlayamadım ama eminim izlerken çok keyif almıssındır. Ne güzel:)